1زمینه و هدف: برخی از تولیدکنندگان مواد غذایی جهت کسب سود بیشتر در پی افزایش راندمان تولید، اقدام به استفاده بی رویه از داروها و محرک های رشد مجاز یا غیر مجاز می کنند. با توجه به تنوع داروها و محرک های رشد مورد استفاده از سوی تولیدکنندگان و گستردگی آثار این جرائم به اندازه افراد جامعه و حتی تأثیر آن بر نسل آتی جامعه و با هدف حمایت از شهروندان، می بایستی با شناسایی MRL (حداکثر میزان باقیمانده مواد دارویی در پروتئین ها) و جرم انگاری تخطی از آن در قوانین داخلی، ضمن اجرای عدالت کیفری به یک سیاست جنایی مؤثر در پیشگیری از این گونه جرائم دسترسی پیدا کرد.
روش: در این مقاله با روش توصیفی ـ تحلیلی، ضمن تعریف MRL و تأثیر آن بر مصرف کنندگان مواد غذایی، به بررسی نحوه ارتکاب این جرائم و پتانسیل موجود در قوانین فعلی، به لزوم شناسایی MRL و جرم انگاری آن در سیستم قانونگذاری ایران پرداخته می شود.
ملاحظات اخلاقی: در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.
یافته ها: در سطح ملی به جهت عدم تعریف دقیق از MRL و شناسایی میزان سطح باقیمانده دارویی و محرک های رشد در مواد غذایی و همینطور وجود خلأ تقنینی در قبال این جرائم، می بایستی مقنن با تعریف MRL و با جرم انگاری تخطی از آن، از شهروندان و نسل آینده حمایت نماید.
نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که در سطح قوانین داخلی، با وجود پتانسیل موجود در قانون خوردنی و آشامیدنی و آرایشی و بهداشتی مصوب 22/4/1346، با عدم شناسایی MRL و سطح استاندارد آن عملاً امکان برخورد با جرائم مربوط به وجود باقیمانده های دارویی در مواد غذایی وجود ندارد.